Volgend jaar wil ik belijdeniscatechisatie gaan volgen (in de Ger. Gem.). Ik wil me graag bij een kerk aansluiten, heb er de leeftijd voor, ik geloof in God en ik ben het eens met de leer (dogma) die in de kerk geleerd wordt. Geen bezwaren, zou je dus zeggen. Toch heb ik op de een of andere manier soms een beetje een onbehaaglijk gevoel bij het idee dat ik dan dus ‘definitief’ ervoor kies om me aan een kerk en aan het geloof te ‘verbinden’.

Zelf denk ik dat dit (mede) komt doordat ik met sommige dingen die bij het christelijk geloof horen ‘problemen’ heb/het hier eigenlijk niet mee eens ben. Als voorbeeld: telkens als er ergens een discussie over homoseksualiteit is (binnen de kerk of daarbuiten), dan voel ik een soort dissonantie. Vanuit mijn achtergrond en overtuigingen zou het logisch zijn als ik zou zeggen dat ik tegen homoseksuele relaties ben. Maar als ik puur kijk naar wat ik daar zelf, als persoon van vind, dan zou ik zeggen: als mensen maar gelukkig zijn en andere mensen hier geen kwaad mee doen, dan vind ik alles best. Ik vind het zelfs vreselijk naar als er dan door christenen gezegd wordt dat God het zo niet heeft bedoeld, dat het uitleven ervan zonde is, etc. Op de een of andere manier gaat dat echt heel erg tegen mijn gevoel in. Zo zijn er meer dingen die binnen de kerk als onwenselijk worden beschouwd, maar waar ik verstandelijk gewoon geen kwaad in (wil) zie(n). Vooral doordat er zoveel mensen ongelukkig zijn door stigmatisering, discriminatie, seksime etc. o.a. als gevolg van het ‘afwijzen’ van iemands levensstijl of overtuigingen. Ik vind dit heel erg lastig en weet niet goed wat ik hiermee moet. Aan de ene kant snap ik helemaal waar bezwaren op gebaseerd zijn en kan ik ze zelf ook terug vinden in de Bijbel, aan de andere kant ben ik het er ten diepste gewoon niet mee eens, terwijl ik helemaal achter de ‘rode draad’ van de Bijbel en de leer sta. Wat moet ik hiermee? Zijn er meer mensen die hiermee worstelen?

Je stelt een belangrijke vraag aan de orde. Ik denk dat het een vraag is waar velen mee lopen. En ik hoop ook, zoals je schrijft ‘mee worstelen’. Ik schreef: ‘Ik hoop’, omdat het namelijk gaat over wat enerzijds God zegt in de Bijbel (Zijn Woord) en anderzijds wat ik zelf vind, voel, denk en meen…
Ik denk dat daar de worsteling door komt.

Enerzijds zeg je dat je volgend jaar belijdenis wil doen. Je onderschrijft de Bijbel. Anderzijds heb je een onbehagelijk gevoel. Je zou het begin van je vraag zelf nog eens moeten lezen. Je spreekt eerst over: ‘Ik geloof’. Daarna schrijf je over je ‘onbehagelijke gevoel’. Wat bedoel je als je zegt dat je het eens bent met de leer (dogma) van de kerk? Verstandelijk er mee eens? Of ook met je hart? Als dat zo is, hoe komt het dan dat je een ander gevoel hebt. Je verstand zegt enerzijds: Dit is de waarheid. Je gevoel zegt: Waarom dat afwijzen van elkaar op grond van levensstijl, etc. Waarom verschil maken tussen het homofiel zijn en het praktiseren van je homofile gevoelens?

Laat duidelijk zijn: ik ben het helemaal met je eens als je zegt dat je iemand niet zomaar mag afwijzen op grond van levensstijl. Je mag een persoon nooit afwijzen. Wat kan dit pijn doen en wat kunnen mensen in eenzaamheid lijden daaraan. Wel mag je een levensstijl afwijzen, zelfs veroordelen. Niet omdat jij beter bent, of omdat jij het nu zo goed weet. Maar (en dan komt het) omdat God anders spreekt in Zijn Woord. En ik denk dat als je dit in liefde tegen iemand zegt en dan iemand niet laat vallen; dan wordt dit opgemerkt.
Ik denk dat je verschil moet maken tussen een persoon afwijzen of een leer of levenswijze. Het eerste mag, nogmaals, nooit. De Heere Jezus heeft nooit zondaren die tot Hem kwamen, afgewezen. Mensen zeiden zelfs spottend van Hem ‘Deze ontvangt zondaren en eet met hen’. Wel heeft hij de zonden aangewezen.

Zo moeten wij het ook doen. Als wij dit niet doen, creëren we twee werelden. En je zou jezelf de vraag eens moeten stellen of je dat niet het liefste wil. De wereld van de kerk, van de zondag, etc. En de wereld van in de week. De wereld van hoe je omgaat als jongeren met elkaar en met de social media, etc.

Kort gezegd: Het komt aan op buigen onder het Woord. Het Woord aan het woord laten in je leven en buigen onder de wil van de Heere. Vanuit jezelf wil je dit niet. Dit wil niemand. Buigen zit ons niet in het bloed. We doen liever wat goed voelt en wat we zelf willen. Denk aan de Richterentijd: ‘een ieder deed wat goed was in zijn eigen ogen’. Door genade en door wedergeboorte en bekering kan dit veranderen. Daarom ben ik er blij mee dat je er mee ‘worstelt’.
Mijn advies is: Bidt God of je leert buigen onder Hem. Dat is niet moeilijk hoor. Als de Heere liefde in je hart geeft voor Hem, gaat het vanzelf. Zo is het ook als je een vriendin hebt. Uit liefde voor elkaar, doe en laat je dingen.

Je staat als het ware op een tweespalt. Bij de kerk blijven: buigen onder Gods Woord met de belijdenis in je hart: ‘Ik zet mijn treden in Uw spoor’. Of: Je eigen gevoel volgen. De duivel wil niets liever dan dat je leeft voor je zelf en niet naar God vraagt. De Heere vraagt je hart. Hij heeft zelfs recht op je hart. Hij zegt: ‘Geef Mij je hart’. Niet je oor alleen om zondags naar de preek te luisteren. Maar je hart. Om in alle dingen voor de Heere te leven. Dat is de Heere waard!