David Morgan had juist zijn eerste opdracht gekregen als kapitein op de walvissenvangst.
De eigenaar van het schip, een zeilboot, was een Australische koopman uit Sydney.
Hij had een aantal schepen,die allemaal gebruikt werden voor de walvisvangst.

David zat al een paar jaar in het vak. Hij was nog maar een jongeman toen hij de rang van kapitein kreeg.

Voor dit commando had David net zo weinig aan godsdienst gedaan als al zijn vrienden.

Nooit eerder waren er gedachten over eeuwigheid en de Naam van God kwam enkel over zijn lippen als een vloek.

Maar 10 dagen voordat hij moest uit varen, leidde de voorzienigheid van God zijn weg naar een zeemanskerkje, waar juist een kerkdienst aan de gang was.

Daar werd hij stilgezet door de genade van God, Daar overtuigde de Heilige Geest hem van zijn hopeloze, zondige staat.

Zo ging David als een ander mens de kerk uit.

De tijd om uit te varen brak aan en de reis begon.

Veel bemanningsleden stonden verbaasd over de verandering van David, zij hadden eerder met hem gevaren en herkenden in de nieuwe kapitein nauwelijks dezelfde man.

Zijn taal gebruik was het eerste signaal, dat er iets veranderd was.

Nooit had men hem immers horen spreken zonder dat hij erbij vloekte.

Maar nu bleek de reiniging van zijn leven zo duidelijk dat lange tijd geen man aan boord een Godlasterlijk woord durfde uit te spreken in het bijzijn van de kapitein.

Er heerste een goede discipline op het schip en de eerlijke oprechtheid van de nieuwe schipper uitte zich in een opgewekte tevreden sfeer onder de bemanning.

David had nog maar 10 dagen levenservaring als christen voordat hij het commando op het schip overnam. Maar hij volgde God met heel zijn hart na. Door gebed en Bijbellezen zocht hij met ernst Gods aangezicht. Het schip naderde reeds de visgronden toen de kapitein op een avond naar zijn gewoonte in zijn hut uit de Bijbel zat te lezen. Hij was al een eind gevorderd in het boek Exodus, toen hij op de Tien Geboden stuitte.

Bij het lezen van het vierde gebod, kwam de vraag bij hem op hoe dat tot uiting moest komen in zijn optreden.

Veronderstel dat er een walvis gesignaleerd werd op zondag, moest hij dan de sloepen neerlaten voor de vangst? Ik wou,dat ik hier eerder aangedacht had dacht David.”De Bijbel zegt:

Geen enkel werk en ik moet natuurlijk doen wat daarin gezegd wordt.

Dan zou ik de baas gewaarschuwd hebben voor we vertrokken, als ik daar erg in gehad zou hebben.

David wist precies wat zijn plicht was. Toch was hij onrustig en van slag. Hoe zou de houding zijn van de onderofficieren en van de bemanning?

Hij, zowel als de overigen werden niet uitbetaald in geld,maar met een evenredig aandeel in de olie van de vissen die ze gevangen hadden. Misschien zouden ze er ruzie door krijgen en weigeren hem te gehoorzamen!

Na heel wat denkwerk bedacht David dat hij alleen maar kon bidden dat er geen walvis op zondag zou komen opdagen. Maar wat zijn plicht was daarover stond zijn besluit vast.

Eindelijk bereikte het schip zijn bestemming in de visgebieden. Vele weken verstreken echter zonder dat er maar 1 walvis kwam opdagen. Toen gebeurde het , plotseling laat op een zondagmiddag, klonk er een luide schreeuw van de uitkijkplek – er was een walvis in zicht!

Ogenblikkelijk was het hele schip in rep en roer. De mannen schoten op hun post om de sloepen te laten zakken en de kapitein Morgan sprong overeind, even opgewonden als de rest.

Opeens leek het wel alsof hij een rustige stem hoorde zeggen:”Gedenk de Sabbatdag, dat gij die heiligt!”

Het volgende ogenblik klonk luid bevelend zijn stem en hij gebood dat er die dag geen enkele sloep van het schip gelaten mocht worden!

Nu volgde er een moeilijke tijd voor David. Zowel de officieren als de mannen waren woedend.

Eerst leek het alsof zij de zaak in eigen hand zouden nemen en hem openlijk ongehoorzaam zouden zijn.

De kalmte en de vastberadenheid van de kapitein hadden tenslotte echter de overhand, hoewel hij zich uiteindelijk nog verplicht voelde te beloven dat hij het verlies voor ze rest zou vergoeden uit zijn eigen deel van de vangsten, die in het verschiet lagen.

De stuurman, even verontwaardigd als de bemanning , liep David achterna naar zijn hut

Ik wil graag die huurovereenkomst zwart op wit hebben alstublieft en vlug een beetje.

Wat zal de baas er wel niet van denken dat u die walvis gemist hebt?

Dan krijgt u nooit meer een schip daar kunt u wel van op aan!

David antwoordde kalm en beloofde zonder mankeren de volgende dag een overeenkomst op te stellen.

Hij vond dat de stuurman volkomen gelijk had met zijn voorspelling.

Wat voelde hij zich verslagen door de strijd die hij nu achter de rug had.

Hij ging met zijn rug naar de stuurman zitten en wilde wel, dat hij alleen kon zijn.

De man kende David al van jongs af aan. Iets in zijn terneergeslagen houding wekte zijn medelijden op met het feit, dat de kapitein zijn vooruitzichtenvoor de toekomst op deze manier zou verspelen.

De zaak ligt er nu eenmaal Kapitein Morgan zij hij minder nors, dat ik een vrouw en 5 kinderen heb te onderhouden. Ik zou denken , dat als God ons op zondag een walvis stuurt, nou, dan bedoelt Hij vast dat we die walvis moeten vangen!

De stuurman ging verder met zijn gemopper, toen hij opeens zijn mond hield,alsof hem midden in het gesprek het zijgen werd opgelegd. David keek verbaasd om zich heen.

De ogen van de stuurman stonden gefixeerd op de barometer voor hem en tegelijkertijd riep hij de kapitein opgewonden toe om te komen kijken, snel!

Voor hun ogen daalde het kwik razendsnel. Het was een teken dat er gevaar dreigde en de twee zeelui begrepen dat ogenblikkelijk. Ze vlogen op het dek om de bemanning op te trommelen.

Er was een orkaan op komst, en alle hens aan dek om zich tegen de storm te weer te stellen.

Wat een geluk, dat niemand van boord gegaan was om op walvisvangst te gaan!

Geluk??

Drie dagen lang werden ze voor de orkaan uitgedreven,maar er was geen enkele schade zo min aan het schip als aan de zeelui. Nadat tenslottehet hevige woeden van de stom bedaard was, bleek het schip enkele honderden mijlen verwijderd te zijn van het gebruikelijke visgebied.

Toen kapitein en de bemanning echter weer opgelucht adem haalden na deze beproeving, zagen zij tot hun vreugde dat ze zich midden in een school walvissen bevonden.

Nauwelijks hadden ze er 2 in de wacht gesleept en de olie eruit gehaald, of ze vonden er nog meer.

Om een lang verhaal kort te maken in plaats van 2 jaar nodig te hebben om het schip vol te krijgen, kon kapitein Morgan het in 10 maanden tijd boordevol naar Sydney terugbrengen.

Reders en bemanning waren allemaal blij, David rekenende het tot zijn taak zijn werkgever te zeggen dat het zijn stelregel was nooit sloepen op zondag neer te laten. Maar de baas was zo ingenomen met de rijke lading dat hij tegen de kapitein zei dat hij kon handelen naar goeddunken.

David Morgan hield zich steeds aan zijn stelregel en zijn bemanning leerde hem daarin te respecteren.

Hij miste veel potvissen,maar uiteindelijk bracht hij de reders meer rijkdom toe dan alle andere schippers met hun vloot.

De Heere had er behagen in om het werk van Zijn trouwe dienaar voorspoedig te maken, want de belofte die Hij gedaan had in de dagen van Eli, heeft altijd kracht:

Die Mij eert, zal Ik eren.

Psalm 119 vers 1

Welzalig zijn d’ oprechten van gemoed,
Die, ongeveinsd, des HEEREN wet betrachten;
Die Hij op ‘t spoor der godsvrucht wand’len doet;
Welzalig die, bij dagen en bij nachten,
Gods wil bepeinst, en Hem als ‘t hoogste goed,
Van harte zoekt met ingespannen krachten.